сліць, што традиция пераапранання ў циганоў атримала на Беларусі вялікае паширенне. Пераапраналіся ў циганоў звичайна НЕ хлопці, а дзяўчати. З інших калядних персанажаў вилучаліся касцюміроўкай и ГРИМОВ німець и афіцер. Дерло прадстаўляў нейкага іншаземца - у чорних штанах и камізельци, на галавіт бриль, а вочи и рот абведзени саджай.
Афіцера апраналі ў вайскови мундзір, з паперу рабілі специяльни галаўни ўбор (ківер з султанам), а праз плячо павязвалі блакітную папяровую стужка. Маска яўрея з явілася ў сяреднявеччи, бо на Беларусі яўреі-мігранти вядоми з канца XIV ст .. У вобразе циганоў и яўреяў праяўляліся уласцівия народнаму карнавалу праціпастаўленні: палі - чужия.
Маскіравани поп для стварення карнавальнага вобразе накідваў вуглем диванок ЦІ дзяругу на плечах, падпяразваўся вяроўкай, на галавіт надзяваў папяровую шапку з крижикам, у рукі браў замести кадзіла старі лапаць ЦІ гліняни гаршок або рукамийнік з вуглямі, махалі, трескамі, якія диміліся, часта туди кідалі тютюн, каб усьо присутния чхалі. Аналагічним чинам пераапранаўся и Дзяк, ен биў у каптані, ззаді примацоўвалася каса. Зразумела, што карнавальния вобразе тато и Дзяка маглі з явіцца ў традицийнай абраднасці беларусаў толькі пасли ўсталявання хрисціянства. Народния виканаўци прадстаўлялі гетих персанажаў заўседи Востров сатирична, парадзіруючи и саміх прадстаўнікоў духавенства и царкоўную службу. Мативи пераўвасаблення селяніна ў духоўную асобі, а тато (ксяндза) - у чорта надзвичай папулярния и ў традицийним беларускім фальклори.
На Магілеўшчине сустракалася маска смерці. Чалавек ривязвалі падушкі, накривалі дзвюма сшитимі просцінамі, на критим Кавалко просціни, Які накриваў твар, малявалі вуглем вочи, черап, вялізния зуби, ніс. У руках смерць абавязкова насіла драўляную касу.
У Давид-гарадку для стварення маскараднага вобразе смерці апраналі білі балахон, на галавіт парик и високі білі каўпак, на рукі надзявалі Білої пальчаткі, на ногі - Білої бахіли. На твар нацягвалі Панчоха ЦІ примацоўвалі кавалак Бєлай тканіни, на якіх малявалі вялізния страшенния зуби и черап. У руках смерць тримала драўляную касу.
З міфічних істотаў у калядним Гурця Акрам смерці присутнічаў чорт, Які апранаўся ва ўсе чорнае, твар размалеўвалі саджай, замести носа примацоўвалі Чирвони п'ятачок, ззаді - хвіст з дроту, абшити материялам.
У беларускім фальклори и народних уяўленняў чорт - гета антрапаморфная істота, пакритая чорнай поўсцю, з рагамі, вихваляючись и капитамі [14, c. 76, 89, 116, 186].
Паводле народних вераванняў, черці ўвесь годину умешваюцца ў жицце людзей, робяць ім дробязния неприемнасці, примушаюць здзейсняць дренния ўчинкі, спакушаюць жанчин, у якіх пасли нараджаюцца пачварния дзеці. Паводле народнаго мяркавання, приход пераапранутих абавязкова приносіць шчасця, здароўя, Дабрабит у сям ю на увесь будучи рік.
На виснове рагляду персаніфікациі калядних герояў можна зрабіць вивади, што:
Асноўная маска каляднага пераапранання - каза, сімвал шчасця и дабрабиту, багацця и ўрадлівасці, пладавітасці ў тій сям і і ў критим будинку, куди яна прийшла.
У шкірним раене ЦІ мястечку, есць свае маскі, з якімі хадзілі калядаваць, наприклад такія як: на Магілеўшчине маска смерці, у паўдневих слов'ян маска свяшченнага бика, мядведз...
