цца, здавай б, такий нечаканай трагічнай развязкай, ми розуміємо, што мастацкі и жиццева яна заканамерная, яна падрихтавана Сћсім ходам апавядання, Стила виклад, своеасаблівай моСћнай структурай вобразе апавядальніка, якаючи Сћ канцентраваним виглядзе висловлюємо сутнасць, ідею твора, з яСћляецца фокусів целага В»[10, c. 133].
Мусіць, пагнала Сћ параснікі.
Слабка гета була Надзея на ноч, альо інакш, відаць, що не зрабіць, и Пятрок пакорліва змоСћчаСћ.
НяСћжо, калі ен іх НЕ зачепіць, яни без жаданай причини будуць да яго придзірацца.
Крекчучи, Гуж сцягнуСћ з тугіх плечей цеснаватую, пеСћна, чужу скуранку, павесіСћ на цвік каля яго скрипкі, што вісела ля акна. Пятрок яшче ляжаСћ у куце на ложку и Надав НЕ кашляСћ, спаСћ, мусіць, а яна Сћстала з палиця, вийшла Сћ сенци. p align="justify"> Рудзька, здаецца, гатова биСћ задаволіцца, мусіць, ен набиСћся Сћжо Сћ адзіноце и цяпер ля вогнішча плиг Чалавек адчуСћ сябе Сћ спакоі, ліг и паклаСћ Головата на лапи, стомлена пазіраючи на агонь. p align="justify">. Канцентрация апавядання вакол персанажа, паглибленне Сћ яго Сћнутрани світло Карен чинам мяняе спосабами вираження аСћтарскай пазіциі, моСћни вобразе апавядальніка Сћ Мастацкай прозі. АСћтарскае Сћмяшанне Сћ апавяданне абмяжоСћваецца. Пункт гледжання персанажа становіцца дамінуючим, ен распаСћсюджваецца на Сћсе, пра што гаворицца Сћ розчини. Усе, што трапляє Сћ поле зроку героя (пейзаж, знешнасць інших персанажаСћ, іх учинкі, іх пераживанні, мова), адлюстроСћваецца праз яго Сћсприманне. Адначасова з гетим развіваецца и інша тенденция - сутикненне пунктаСћ гледжання різни персанажаСћ, паширенне колькасці пунктаСћ гледжання на падзеі, што адлюстроСћваюцца розчини, и гета дае магчимасць пісьменніку паказаць адну и тую ж з яву Сћ різни ракурсах, пашириць рамкі адлюстравання [10, c. 126]. Вось, наприклад, як думаюць пра Гужа Сцепаніда и Пятрок.
Пятрок: Паспрабуй дакажи, што сення їй няблага пашенціла, што Гуж адмякчеСћ пасли випіСћкі и НЕ стаСћ Дужа да іх придзірацца, што ен, можа, сапраСћди пакривае яе Перад немцамі. Сам жа сказаСћ: Раднов. Таму НЕ лішне з ім ладзіць, неяк паддобрицца, можа, завесці дружбу. Канешно, ен п яніца, нягоднік, нямецкі халуй, альо ж ен - владнати. Биццам яму, Петраков, вялікая радасць піць з ім гарелку, прислужваць ди яшче слухаць яго знявагі? Альо, калі хочаш жиць, мусіш триваць не таке. З ваСћкамі жиць - па-воСћчи виць [3, c. 170].
Сцепаніда: Чи не дасі адразу адпор - неСћзабаве Сћзаб юцца на Карак и будуць ехаць, колькі каму захочацца [3, c. 171].
А вось як праходзіць карціна вобиску Сћ хаце, калі шукалі зніклую вінтоСћку, вачамі Петрака: Са зли...
