сійним Росція. М. Гарецкі слушно гавориць пра В«старадаСћнюю сілу и аригінальнасцьВ» білоруський мови, яе В«гумариегична-наіСћную сілуВ», што так наочна вияСћляецц i Сћ паСћсядзенним жицці. Альо гетия привабния асаблівасці з цягам годині пачалі страчвацца, В«гучно формаВ» паступова слабкіше знікае. В«Шмат дзе цяпер білоруси гавораць прикрай мяшанкай слоСћ білоруска-польська-рускіхВ». Каб адстаяць чисціню и гучнасць мови, треба прислухоСћвацца да живой гутаркі народу, не забиваючи и пра тия невичерпния багацці, што паспелі сабраць Насовіч, Шейн, РаманаСћ, Карскі. Гетаму сталенню М. Гарецкі дапамагаСћ дзейсним чинам, падкресліваючи виключную ролю и значенне критичнага слова Сћ літаратурним працесе, у фарміраванні літаратури. В«Усяк Малад літаратура, и беларуская, калі Сћжо яна травні Перад светам нейкі від праз виразнейших и вибітнейших пісьменнікаСћ, асабліва травні патребу и Сћ сур'езнай критициВ», - пісаСћ ен у артикуле В«Развагі и думкіВ». p align="justify"> Тут жа Гарецкі засяродзіСћ уваг и на питанні родавай сутнасці критикі, разглядаючи яе НЕ толькі як сродак теаретичнага аб-грунтавання ідейна-естетичних принципаСћ, пеСћних ТВОРЧА кірункаСћ, мастацкіх шкіл, альо І як самастрйную, специфічную форму творчасці , форму самаСћсведамлення літаратури. В«На Дістатися критици гадуюцца пісьменнікі и грамадзянстваВ», - зазначаСћ М. Гарецкі. p align="justify"> Метадалагічнае значенне артикулаСћ М. Гарецкага треба бачиць яшче и Сћ критим, што яни замацоСћвалі вельмі шіенни кірунак у білоруський критици - Метад сациялагічнага и естетичнага падихо-ду да мастацкага твора Сћ іх адзінстве. Для Гарецкага пригожае пісьменства - гета адбітак духоСћнай дзейнасці народу, альо адбітак НЕ механічни, а падпарадкавани законам хараства и пригажосці. p align="justify"> На вопит культурна-гістаричнай школи, апроч М. Гарецкага, абапіраліся и іншия критикі и гісторикі літаратури, у приватнасці С. Палуян. ен таксамо Сћнес прикметни Сћклад у развіцце бе-ларускай критичнай думкі. ПраСћда, большасць Палуянавих материялаСћ пабачила старонкі друку ва Сћкраінскай периедици. Затое публіцистика друкавалася галоСћним чинам у В«Наша НівеВ», дзе биСћ змешчани таксамо и грунтоСћни артикул В«Беларуская літаратура Сћ 1909 плазунаВ» пад псеСћданімам С. Ясяновіч. Гетим артикулам С. Палуян пашираСћ жанравия рамкі білоруський відкри-тикі, замацоСћваючи Сћ їй форму гадавога агляди. На шкода, Дзей-насць С. Палуяна як критика и публіциста доСћжилася Сћсяго два гади (1909-1910), альо и за гети кароткі годину ен паспеСћ няма зрабіць у распрацоСћци метадалагічних, асноСћ критикі и Сћ галіне рецензавання. p align="justify"> Канкретная праява сувязі С. Палуяна з культурна-гістаричнай школай - у яго імкненні витлумачваць літаратурния з'яву сацияльнимі фактарамі, грамадска-палітичнимі Сћмовамі. Пашж узроСћнем духоСћнага стау нациі и СћзроСћнем культури, літаратури, лічиць С. Палуян, існуе Глибока Сћзаемасувязь, диялекгичнае Сћзаемадзеянне: В«Адрадженне любога народу пачинаецца з...
