асвойвае НЕ толькі інфармацию, альо и яе аценку дарослим. Яно вучицца емацийна-каштоўнасним адносінам да акаляючага світлу. Настаўнік рознимі сродкамі вучиць дзіця пачуццям цудоўнага, камічнага и інш., И дзіця праз знешняе перайманне альбо ўнутранае глибіннае пранікненне ў з »яву адкривае для сябе палітру нових чалавечих емоціями и пачуццяў».
Гетия виснови гарманічна праецируюцца на працес знаемства дзіцяці з творамі дзіцячай літаратури з дапамогай бацькоў и настаўнікаў. Бо пригожае пісьменства для дзяцей сприяе, акрвмя іншага, вихаванне ў іх пачуцця супераживання іншаму Чалавек. А гета ў палю Чарга нараджае и спачуванне, и спагаду, и сурадасць у адносінах да інших людзей. Дзіцячая літаратура з яе маральнимі ариентациямі на спрадвечния агульначалавечия каштоўнасці здольная ствараць падмурак тривалих духоўних адносін у грамадстве. Ва ўмовах, калі перавага аддаецца технічним носьбітам інфармациі, завдання бацькоў, вихавацеляў, настаўнікаў - вміла данесці льно скарб дзіцячай літаратури, зафіксавани ў мастацкім слові, та свядомасці дзіцяці, асобі якога толькі фарміруецца. Бо працес усприняцця літаратурнага мастацкага слова, вобразе, сюжета сприяе паступоваму нарадженню станоўчих емоціями, пераживанняў,
льно ариентаций у свядомасці дзіцяці. І така паступовасць, якая замацоўваецца шерагам сітуаций, здольная сприяць фарміраванню тривалих льно якасцей асобі.
Такім чинам, шматвяковая сувязь білоруський літаратури з Вусни-паетичнай творчасцю стала живою и пленнай традицияй, своеасаблівай типалагічнай заканамернасцю гістаричнага развіцця Наша нациянальнай культури, надзейнай гарантияй пекло чужародних упливаў, невичерпнай криніцай паглиблення яе народнасці.
2. Витокі дзіцячага фальклору
Вусни народна творчасць - першааснова будь нациянальнай літаратури, у критим ліку и дзіцячай. У мінулим на Беларусі ва ўмовах жорсткага нациянальнага ўціску и нізкага ўзроўню адукаванасці насельніцтва фальклор меў значний большай значенне, чим у інших краінах. Гета була тая галіна духоўнага жицця народу, якую дзяржава НЕ магла ўзяць пад кантроль. Менавіта ў речишчи вуснай Народнай творчасці стагоддзямі развівалася, шліфавалася и ўдасканальвалася роднаВ слова. У піснях, легендах, Казка и падання білоруси виказвалі свае запаветния мари и памкненні. Фальклорния розчини як найдаражейшая духоўная літературна спадщина беражліва перадаваліся пекло пакалення да другог.
З даўніх часоў Вусни-паетичная творчасць на Беларусі сприяла вихаванне високіх грамадскіх ідеалаў, здарова льно принципаў и мастацкага густу народу. Таку ж функция виконваў и дзіцячи фальклор (даречи, термін «дзіцячи фальклор» узнік толькі ў пачатку 20 ст. Ім пачалі називаць тую частко Вусни-паетичнай творчасці, якая адпавядае інтаресам и запатрабаванням дзяцей рознага ўзросту). Як адзначае даследчица дзіцячага фальклору Т.В. Зуєва: «Дзіцячи фальклор - специфічная галіна Мастацкай творчасці, якая травні, у адрозненне пекло фальклору дарослих, палю паетику, палі форми битавання и сваіх носьбітаў. Агульная родавая прикмета дзіцячага фальклору - суаднясенне мастацкага тексту з гульнею »1.
Вядомая даследчица фальклору Г.А. Барташевіч адзначае: «Хаця першия ўзори дзіцячага фальклору билі запісани яшче ў пачатку 19 ст., Сам термін« дзіцячи фальклор" не ўживаўся ў фалькларистици. Творити, якія збіра...
